关于抚的诗词(332首)
-
白帝城西鱼腹浦,十月江平见津浒。
当年累石纷成行,此地卧龙经讲武。
辕门外建严中权,何人蛇势识常山,未数鱼丽矜郑拒。 -
乱山急雨佐吾愁,春去已远人淹留。
谁能一饮一车酒,纵谈醉胆下凉州。
元戎高韵抚鸾凤,旧有沙堤几步长。
眼底不堪论往事,且夸羯鼓似邠娘。
应怜逋客羞涩余,思归欲自架柴车。
月边风冷不得住,凡骨从来有曼都。 -
相衮前年抚雍民,下车飞雪满咸秦。
风行魏国才三日,雨作商岩恰半春。
忠节此生存社稷,诚心是处感天人。
二方岂合偏蒙润,四海思归旧花钧。 -
闲穿修竹行,时把孤松抚。
身世两相忘,恍如居洞府。 -
横枝十月要清诗,南国今年尔许迟。
梦绕故山千叠叠,眼看新萼一枝枝。
欲知影瘦香微处,未称天寒日暮时。
却忆玉溪当日树,浅霜深雪总相宜。 -
淮汴初丧乱,蒋山烽火起。
与君随亲族,奔迸辞故里。
京口附商客,海门正狂风。
忧心不敢住,夜发惊浪中。 -
奉诏向军前,朱袍映雪鲜。
河桥吹角冻,岳月卷旗圆。
僧救焚经火,人修著钓船。
六州安抚后,万户解衣眠。 -
水落槎枯,田荒玉碎。
夜兰秉烛惊相对。
故家人物已无传,一灯却照清江外。
色展天机,光摇海贝。
锦囊日月奚童背。
重逢何处抚孤松,共吟风月西湖醉。 -
身游廊庙意山林,六出花开一寸心。
平地尺书叨载史,瞻天班贺齿诸任。
屡丰岁事常如昔,太素风光直到今。
收敛神功放晴景,白河半夜扫层阴。 -
乾坤满眼尽琪林,擎玉诗传魏国心。
写琰已增天府重,掌琰已增天府重,掌冰匪愧地官任。
三千界内清无际,数十年来瑞独今。
喜雪未几还喜雨,老农歌舞爱春险。 -
莫管声名草木知,人生待促是何时。
兴缠尽处须回棹,涂到迷时漫泣岐。
老我昨非今似是,笑渠小黠大还痴。
山林晚中多乖味,不怪商颜只茹芝。 -
聱叟挥车倦且归,钓游旧处足娱嬉。
客怀自分三宜去,世事那无一可为。
书日高眠甘茗乳,秋风清饮饱莼丝。
何当为背奚奴锦,收拾潭州归后诗。 -
抚玉镜之纤尘兮,光皎皎而虚明。
睹此物之神圣兮,不淑见而心惊。
始自轩辕之时兮,含碧水之青莹。
悲朱颜其易改兮,惟寸心之不更。 -
雄关九道开边庭,翼然天表尊神京。
大半安危属全陕,固原节制兼中丞。
烽火遥通黑水外,气运幸值黄河清。
上圣宵衣屈群策,推毂肯使边臣轻。 -
白发人千里,朱门月半扉。
燕山云去远,泽国雁来迟。
无夜不成梦,有书空道归。
遥怜北风劲,寻便寄寒衣。 -
灾横被十三州,百万苍生手抚柔。
宪府乍临新邑洛,宣房已复旧河流。
衣冠南渡仍余宋,瀍涧东来尚自周。
列郡分明望丰采,安危须共主分忧。 -
碧瓦朱甍上牛斗,妙墨新题森锁钮。
使君笔力挽春来,一夜飞花暗梅柳。
南山与楼相对高,向来千载争雄豪。
八分三字一弹压,众峰戢戢如儿曹。 -
湖暖开冰已借春,山晴留雪要娱人。
昨游未当清奇在,路冻重来眼却新。 -
紫陌微乾未放尘,青鞋不惜涴泥痕。
春风已入寒蒲节,残雪犹依古柳根。 -
冰壶底里步金沙,真到林逋处士家。
未辨寒泉荐秋菊,且将瘦句了梅花。