关于藉的诗词(30首)
-
寒风吹林薄,白日怆以黄。
呼鹰登高台,走马硊石冈。
狡兔起草间,裂脑厉秋霜。
割鲜青山隅,藉草传羽觞。 -
晓云狼藉。
淡淡烟中日。
柳絮欲飞无气力。
满院绿阴清寂。
熏篝香恋残煤。
画罗衣试新裁。
春尚有些寒在,银屏到晚慵开。 -
晓云狼藉。
淡淡烟中日。
柳絮欲飞无气力。
满院绿阴清寂。
熏篝香恋残煤。
画罗衣试新裁。
春尚有些寒在,银屏到晚慵开。 -
狼藉春衫愁万点。
半是征尘,半是啼痕染。
别久流光空冉冉。
料想病颊成双靥。
罗带同心香未敛。
甚日兰舟,重把归装检。
极目画楼烟雾掩。 -
帝藉开千亩,农功先九州。
王孙守耒耜,吏隐极风流。
永夏丰草木,五云卫郊丘。
牛羊卧篱落,宾客解衣裘。 -
秋雨雁来急,夜舟人未眠。
乱风灯不定,暝色树相连。
寒屋猛添响,湿窗愁打穿。
明朝持藉使,书此寄公前。 -
怪底儿童无远图,埋盆注水插芙蕖。
人心不作非真想,便觉东湖入座隅。 -
士有当世志,谁肯专诗名。
自古巧文字,与道关废兴。
倾座听君语,雄辨穷粗精。
目中无全牛,肯綮技未经。 -
平平赋褰裳,亲意许从师。
四海非不广,独仰大雅姿。
逡巡一再见,惨憺已复辞。
霜风送旌节,远目不可追。
挟经问疑义,倘许结后期。 -
斯文肯空言,经世资实用。
分纷谅奚为,义取辄宾送。
诚能正其本,谈笑了群动。
公身绍前烈,时论倚隆栋。
持兹竟安归,引灯相与共。 -
轩冕付傥来,良贵应自有。
若人出处间,与世揭山斗。
雅宜践高门,断国极可不。
临风耿予思,雾雨深稂莠。
凛然岩冬柏,特立终耐久。 -
荆州形胜地,控引呈广莫。
英雄昔用武,跬步图宛洛。
至仁先内治,岂曾废远略。
公来手摩抚,士气端何作。
载歌江汉诗,奋袂空爵跃。 -
力行希孟韩,波荡斥嵇阮。
圣门有佳处,谁为发关键。
归依得其人,心岂间近远。
悄悄客路长,肃肃岁华晚。
祝公黄发期,永好情缱绻。 -
走俗何如学步虚,出家犹欠护身符。
凭谁成就奇男子,径自归投大丈夫。 -
未得黄冠换白襕,不妨持钵乞坛间。
要还少室山人愿,须破多金长者悭。 -
萧洒登山去,龙钟遇雨回。
磴危攀薜荔,石滑践莓苔。
袜污君相谑,鞋穿我自咍。
莫欺泥土脚,曾蹋玉阶来。 -
窃脂方纪瑞,布谷未催耕。
鱼沫依苹渚,蜗涎上彩楹。
江湖来梦寐,蓑笠负平生。
琴里思归曲,因君一再行。 -
青旗斜倚耕壇雾,膏壤遥迎御耦春。
二步不应踰旧礼,天心自欲劝蒸民。 -
维王调玉烛,时夏雨我田。
壁挂苍龙骨,溜渠故溅溅。
三推劝根本,百谷收皂坚。
官司极斋明,崇丘见升烟。 -
凤凰山石与石殊,敕使督贡倾舳橹。
擎空不数碧菡萏,媚日宁顾女珊瑚。
但识天囿箫韶底,岂期汴岸沙砾馀。
炀帝锦帆几来往,曾不得汝恨何如。