关于昔人的诗词(20首)
-
我游黄山当严冬,雪消日暖无天风。
欲求昔人栖隐处,发兴况有高僧同。
危矼侧步目已眩,绝壁下瞰心为忡。
交流二涧泻寒碧,樵牧不来萝径穷。 -
残雪覆枯颅,手扶短榔栗。
送酒无苏州,一醉未易得。
青旗猎猎秋风吹,长瓶一吸亦足奇。
但办道傍常醉倒,不须解作藏真草。 -
超世犹存救世心,深山相遇不知名。
岩前时得丹砂粒,云里尝闻玉杵声。
汩汩流光愁易促,冥冥浊劫苦难清。
如何为我开灵鼎,遍使苍生病骨轻。 -
曩自白帝城,一马独入蜀,昼行多水湄,夜宿必山麓。
时闻木客啸,常忧射工毒,蜿蜓蛇两头,踸踔夔一足;岂惟耳目骇,直恐性命促。
稍历葭萌西,遂出剑阁北,奴僵不敢诉,马病犹尽力,我亦困人客,一日带屡束。
最忆苍溪县,送客一亭绿,豆枯狐兔肥,霜早柿栗熟,酒酸压查梨,妓野立土木。 -
原田漫漫不知津,春寨清明思杀人。
雨后烧痕无润泽,烟中日色少精神。
吨城南池沟隍古,海寨东西径遂新。
谁见当时经画意,只今高浪化征尘。 -
万事佯休去。
漫栖迟、灵山起雾,玉溪流渚。
击楫凄凉千古意,怅怏衣冠南渡。
泪暗洒、神州沉处。 -
曾道逍遥第一篇,尔来无处不恬然。
便同南郭能忘象,兼笑东林学坐禅。
人事转新花烂熳,客程依旧水潺湲,若教犹作当时意,应有垂丝在鬓边。 -
深帘静昼。
绰约闺房秀。
鲜衣楚制非文绣。
凝脂肤理腻,削玉腰围瘦。 -
四明有狂客,呼我谪仙人。
俗缘千劫不尽,回首落红尘。
我欲骑鲸归去,只恐神仙官府,嫌我醉时真。
笑拍群仙手,几度梦中身。 -
闻君昔日过凉州,千里黄河一曲流。
曾见西山遮虏塞,云间孤戍为防秋。 -
一丘乃中虚,洞穴四无碍。
却略岩岫杳,黝纠石床怪。
苍牛饮前池,丘罅灩微濑。
雕锼具百巧,图画窘千态。 -
仙馆三峰下,年华百岁中。
梦休孤蝶往,蜕在一蝉空。
蕊笈微言秘,霄晨浩气通。
丹遗舐后鼎,林遣御馀风。
市雾沈荒白,餐霞委暗红。
峨眉有归约,飞步与谁同。 -
久已厌宦旅,故兹归江南。
始时遽辞邑,不及事春蚕。
残腊犹在道,险阻固所谙。
扁舟次淮海,喜遇释子谈。 -
昔日高僧今白衣,人生变化定难知。
故人相见不相识,空怪解吟无本诗。 -
听诵长江近章句,喜逢澄观已冠巾。
醉吟挥弄清潮水,谁信从前戒律人。 -
昔日高僧今白衣,人生变化定难知。
故人相见不相识,空怪解吟无本诗。
听诵长江近章句,喜逢澄观已冠巾。
醉吟挥弄清潮水,谁信従前戒律人。 -
春雷仇仇盎中鸣,箨龙惊起头角狞。
斓斑裂土穿石出,长鑱斸下津浮玉。
山人嗜之比八珍,画师写生传千春。
纤纤翠交烟雨湿,山人叹嗟山鬼泣。 -
人生有至乐,主善以为师。
善端本固有,乐处亦自知。
我思舜之徒,难鸣日孳孳。
箪瓢在陋巷,颜氏其庶几。
之子芝兰室,书传为箴规。
量力行好事,固穷无妄为。
何似安乐窝,受用尧夫诗。 -
年年心与雪霜期,一点寒生古树枝。
昨夜故休相问信,隔窗无月坐移时。 -
四灵殁后谁知已,惟有清香满旧枝。
头白山僧犹爱客,为曾亲见老师时。