关于壁画的诗词(76首)
-
韦侯别我有所适,知我怜君画无敌。
戏拈秃笔扫骅骝,欻见骐驎出东壁。
一匹龁草一匹嘶,坐看千里当霜蹄。
时危安得真致此,与人同生亦同死。 -
壁间水墨画,为尔拂尘埃。
草树精神出,溪山气势回。
路从沙觜断,人自渡头来。
莫怪知音少,牙弦匣不开。 -
粉壁图仙鹤,昂藏真气多。
鶱飞竟不去,当是恋恩波。 -
云片何人画,尘侵粉色微。
未曾行雨去,不见逐风归。
只怪偏凝壁,回看欲惹衣。
丹青忽借便,移向帝乡飞。 -
云片何人画,尘侵粉色微。
未曾行雨去,不见逐风归。
只怪偏凝壁,回看欲惹衣。
丹青忽借便,移向帝乡飞。 -
粉壁画云成,如能上太清。
影从霄汉发,光照掖垣明。
映筱多幽趣,临轩得野情。
独思作霖雨,流润及生灵。 -
连山画出映禅扉,粉壁香筵满翠微。
坐来炉气萦空散,共指晴云向岭归。 -
素壁画飞泉,从云落树颠。
练垂疑叶响,云并觉枝偏。
利物得双剑,为儒当一贤。
应思洒尘陌,调膳亦芳鲜。 -
粉壁衡霍近,群峰如可攀。
能令堂上客,见尽湖南山。
青翠数千仞,飞来方丈间。
归云无处灭,去鸟何时还。
胜事日相对,主人常独闲。
稍看林壑晚,佳气生重关。 -
高堂粉壁图蓬瀛,烛前一见沧洲清。
洪波汹涌山峥嵘,皎若丹丘隔海望赤城。
光中乍喜岚气灭, -
野人宿在人家少,朝见此山谓山晓。
半壁仍栖岭上云,开帘欲放湖中鸟。
独坐长松是阿谁,再三招手起来迟。
于公大笑向予说,小弟丹青能尔为。 -
忆昔唐家扃禁地,粉壁曲龙闻曩记。
承明意象今顿还,永与鸾坡为故事。 -
庙堂多暇日,山水契中情。
欲写高深趣,还因藻绘成。
九江临户牖,三峡绕檐楹。
花柳穷年发,烟云逐意生。 -
始知帝乡客,能画苍梧云。
秋天万里一片色,只疑飞尽犹氛氲。 -
石上盘古根,谓言天生有。
安知草木性,变在画师手。
阴深方丈间,直趣幽且闲。
木纹离披势搓捽, -
危根瘦尽耸孤峰,珍重江僧好笔踪。
得向游人多处画,却胜涧底作真松。 -
枯缠藤,重欹雪。
渭曲逢,湘江别。
不是从来无本根,画工取势教摧折。 -
画工执笔已心游,稍稍蘅皋引杜洲。
堆案烦文犹倦暑,满轩新意勿惊秋。
天生贤者非无为,官同明时未易休。
正恐怒飞朝暮事,丹青难得久淹留。 -
片帆浮桂水,落日天涯时。
飞鸟看共度,闲云相与迟。
长波无晓夜,泛泛欲何之。 -
不谓衔冤处,而能窥大悲。
独栖丛棘下,还见雨花时。
地狭青莲小,城高白日迟。
幸亲方便力,犹畏毒龙欺。