关于医者的诗词(11首)
-
欲问长生药,句漏有丹砂。
只今医国妙手,还属葛仙家。
出入圣神工巧,操纵温凉寒热,功用妙无涯。
谈笑起沉痼,阖郡万人夸。 -
百工皆圣作,惟医有书传。
绪余起人死,妙处实通天。
邹子本淮海,弱龄加讨研。
岐扁逢卷中,遂知百病先。 -
藜杖横肩过竹扉,半挑药笼半挑诗。
笑予盘礴山云裹,泉石膏盲作历医。 -
晨来问疾,有鹤止庭隅。
吾语汝。
只三事,太愁予。
病难扶。 -
川郭颠强甚,平生挟术游。
老犹携侍女,贫不诌公俟。
用药多投病,酬钱或掉头。
金陵官酒贵,应典旧貂裘。 -
块然一气初浑沦,散作六物相吐吞。
主承客御胜复存,是为万物疾病原。
寥寥空陂游冤魂,诲此法术成轩辕。
金书玉册要不烦,焕如星宿不可扪。 -
天地一气犹冶甄,埏埴万汇随方圆。
神形九藏通九野,八风中物如戈鋋。
天元玉册有遗义,探索始自三皇前。
桑君越人不世出,鑱石鍼灸谁能传。 -
本草有折衷,儒医功用深。
何须九折臂,费尽一生心。
药物辨真伪,方书通古今。
有时能起虢,一剂直千金。 -
料病如料敌,用药如中的。
淮阴百战有百胜,由基百发无一失。
老唐脉法明更高,阅人二竖可得逃。
探囊起死无德色,掉臂不为曳裾客。 -
儋史之孙病耳翁,人佯谓我与真同。
蚊飞鬓外年时事,鹊噪愁边晚更空。
老去鹿皮终可隐,听如龙鼻反能聪。
昭文不鼓非无意,勉为慈亲奏凯风。 -
维摩居士病不起,却向方丈说法无一事。
此证何证无实证,针灸汤药所不治。
子房状貌如妇人,及到筹帷决胜无比伦。
此相何相无实相,骨骼毛颜不足论。