关于偃的诗词(74首)
-
竹之始生,一寸之萌耳,而节叶具焉。
自蜩腹蛇蚶以至于剑拔十寻者,生而有之也。
今画者乃节节而为之,叶叶而累之,岂复有竹乎?故画竹必先得成竹于胸中,执笔熟视,乃见其所欲画者,急起从之,振笔直遂,以追其所见,如兔起鹘落,少纵则逝矣。
与可之教予如此。 -
叠嶂西驰,万马回旋,众山欲东。
正惊湍直下,跳珠倒溅;小桥横截,缺月初弓。
老合投闲,天教多事,检校长身十万松。
吾庐小,在龙蛇影外,风雨声中。 -
龙门西冈魏公祠,祠前有松多古枝。
长身蜿蜒横数亩,巨石作枕相撑持。
春泥半封朽死骨,冻藓全聚皴生皮。
无心昂耸上霄汉,偃仰独向荒山垂。 -
佛法方当恶剧时,偃溪笑裹袖钳锤。
不教管领千云衲,打彻头关更问谁。 -
玉林散策才亭午,九曲流觞对偃松。
脱尽皮肤见真实,卧睦桃李竞丰容。
上方细睦锥沙刻,丈室连浇玉乳浓。
蜀客相逢天万里,不妨暖酌小玲珑。 -
人日肩舆度晓峰,长松偃蹇倚晴空。
几年不见根如铁,老境重来鬓似蓬。
独树未须夸老杜,五楸那复论韩公。
青幢翠盖貌难似,想见霏霏烟雨蒙。 -
清都众木总荣芬,传道孤松最出群。
名接天庭长景色,气连宫阙借氛氲。
悬池的的停华露,偃盖重重拂瑞云。
不借流膏助仙鼎,愿将桢干捧明君。
莫比冥灵楚南树,朽老江边代不闻。 -
韦侯别我有所适,知我怜君画无敌。
戏拈秃笔扫骅骝,欻见骐驎出东壁。
一匹龁草一匹嘶,坐看千里当霜蹄。
时危安得真致此,与人同生亦同死。 -
天下几人画古松,毕宏已老韦偃少。
绝笔长风起纤末,满堂动色嗟神妙。
两株惨裂苔藓皮,屈铁交错回高枝。 -
不知鸥与鹤,天畔弄晴晖。
背日分明见,临川相映微。
净中云一点,回处雪孤飞。
正好南枝住,翩翩何所归。 -
山岭依稀偃月形,数层倚石叠空青。
几回雪夜寒光积,直似金光照户庭。 -
偃月炉中金鼎,三台两曜行神。
尊卑简易汞中真。
握固休推心肾。
白虎长存坎户,青龙却与南邻。
阴魂阳魄似窗尘。
大意不离玄牝。 -
青松偃蹇。
不受春风管。
松下幽人心自远。
惊怪人间日短。
微茫云海蓬莱。
千年一度春来。
争信门前桃李,年年花落花开。 -
两松郁苍苍,天矫出奇峭。
翛然龙蛇姿,势欲排岩峤。
老禅犹会心,默坐观万窍。
我亦发深省,倚槛一长啸。
此兴含千古,孰谓韦偃少。 -
巨松偃青盖,阅世岿独存。
颇疑古仙翁,藏丹在其根。
或是结灵药,百尺有伏鼋。
终随风雨化,不死何足言! -
蔓草悲风知几秋,黄桑晚叶野云愁。
偃王城下樵苏尽,犹有耕人指旧丘。 -
韦侯常喜作群马,杜陵诗中如见画。
忽开短卷六马图,想见诗老醉骑驴。
龙眠作马晚更妙,至今似觉韦偃少。
一洗万古凡马空,句法如此今谁工。 -
孤根偃蹇非傲世,劲节癯枝万壑风。
闺中白发翰墨手,落笔乃与天同功。 -
偃蹇苍山卧北冈。
郑庄场圃入微茫。
即看花树三春满,旧数松风六月凉。
蔬近井,蜜分房。
茅斋坚坐有藜床。
傍人错比扬雄宅,笑杀韩家书锦 -
偃屈霜青,*层烟碧,□□□古人间。
山光林色,常伴住人闲。
元有仙风道骨。
□心趁、玉笋朝班。