关于众生的诗词(7首)
-
石龙有口口无根,自在流泉谁吐吞。
若信众生本无垢,此泉何处觅寒温。 -
尽说烟消,皆言火灭,触来总起无名。
不知不觉,怎得离众生。
道本易行易晓,奈心违、难晓难行。
心魔障,未成大善,方寸不能灵。 -
众生薄福乐真闻。
精进谨持功。
修斋坐禅礼念,终久落顽空。
真实相,有无中。
好家风。
玄元宗祖,太始门开,体照圆通。 -
高僧自有神通力,伏锡横空反搭两堤。
会见大夫乘驷,宁无学士助腰尿。
一溪帆影浪花转,百尺栏杆石笋齐。
有客天津闲信步,杜鹃声裹夕阳西。 -
众绿如生如羽葆。
池光摇漾连汀草。
红杏已无春意闹。
风致好。
水中三屿如三岛。
荷叶如钱蒲袅袅。
石渠静听泉声小。
从此圭塘时检校。
停短棹。
柳阴高唱渔家傲。 -
边头仅绝胡尘警,频年麦秕禾不颖。
淮民久矣困憔悴,淮俗岂常藏不逞。
槌炉血马中夜呼,劫吏驱民刃加颈。
吾民苦旱无生意,更复跳梁汝为便。 -
农丞免官归,门第冷於铁。
属国埋胡尘,旁观为心折。
一朝百僚上,众目仰光洁。
贤愚杂平居,高士见错节。