关于严的诗词(829首)
-
说着幽岩意已清,那堪地近一牛鸣。
尘萦俗累不容到,若见山灵烦寄声。 -
阳华山水自双清,况弄朱弦金石鸣。
我是行人那敢听,恐翻别调作离声。 -
云水光中语更清,从他山寺晚钟鸣。
满船载月归来好,一笛穿云裂石声。 -
汉史标名氏,宕梁存慕丘。
非惟能抗节,更独抱先忧。
全蜀悲衔璧,孤身欲断头。
湍奔砥柱屹,果硕剥阳留。 -
三秀标姿颖不凡,姓名联列紫微间。
已知凤穴梧栖稳,谁谓鹏程云路艰。
孔释当年亲抱送,由庄逸驾定追攀。
发挥更有文章伯,高压淮南大小山。 -
谁著羊裘探故人,客星炯炯照天文。
严陵矶下桐江水,流到东山一色清。 -
落尽藤花始一游,绿杨如握可维舟。
手持茗碗哦诗罢,半岸纱巾露白头。 -
严侯宿擅八叉手,众首肯肯予独否。
偶从壁隙观白战,予愕不觉臼在手。
卷旗潜避之,缩舌深闭口。
祝鸠氏僚如立柳,投鼠忌器多掣肘。 -
劳生何扰扰,衰鬓已萧萧。
偶得《楞严》读,都将世虑消。
水流虚谷静,云度碧天遥。
独坐忘言久,西山对寂寥。 -
一轴《楞严》阅未终,四山风静暮林空。
忽逢华屋身能入,自得神珠道不穷。
树影欲迷云度处,经声遥听月明中。
共传鹿鸟春深后,犹向烟萝礼法融。 -
万花丛里画楼新,玉女凭栏天上春。
明月一轮帘外冷,夜深曾照坐禅人。
嘉兴楞严寺为长水疏经处,后为吴尚书园亭。
师矢心恢复,为诗吊之。
后二十余年,寺遂复故。 -
秋风袅袅动高旌,玉帐分弓射虏营。
已收滴博云间戍,欲夺蓬婆雪外城。 -
三生汉严助,笔陈抵千兵。
雅志从南隐,吟诗到北征。
结交疑泛爱,惜别见真情。
来岁春花发,相期在上京。 -
笔端有神助,句法自天成。
风撼潇湘覆,江空雪月明。
苦吟非草草,妙趣若平平。
李杜诗坛上,为君题姓名。 -
文章随世作低昂,变尽风骚到晚唐。
举世吟哦推李杜,时人不识有陈黄。 -
古今胸次浩江河,才比诸公十倍过。
时把文章供戏谑,不知此体误人多。 -
曾向吟边问古人,诗家气象贵雄浑。
雕锼太过伤于巧,仆拙惟宜怕近村。 -
意匠如神变化生,笔端有力任从横。
须教自我胸中出,切忌随人脚后行。 -
陶写性情为我事,留连光景等儿嬉。
锦囊言语虽奇绝,不是人间有用诗。 -
飘零忧国杜陵老,感寓伤时陈子昂。
近日不闻秋鹤唳,乱蝉无数噪斜阳。