关于惜时的诗词(107首)
-
共君春种瓜,本期清夏暑。
瓜成人已去,失望将谁语。
裛露摘香园,感味怀心许。
偶逢西风便,因之寄鄂渚。 -
青楼挂明镜,临照不胜悲。
白发今如此,人生能几时。
秋风下山路,明月上春期。
叹息君恩尽,容颜不可思。 -
永日轻风起暝阴,伤春情绪苦难禁。
流连节物游人意,怅惜时光志士心。
桃李新芳添远思,龙蛇遗事感悲吟。
知君退直饶欢趣,每向尊前赏奏音。 -
欲雨雨不堕,谓晴晴无期。
秋阴白日暗,黯淡寒云垂。
华盛不长保,百卉忽已衰。
萧飒枯草中,嘉菊遗妍姿。 -
忆昨趋湘水,公归问锡山。
惜时为俗累,欠往拜师颜。
不复亲温厉,畴其念险艰。
莫持鸡炙去,老泪不胜潸。 -
一片寒姿苍玉质,久作歙江秋水骨。
磨瑕砻垢饱风霜,袖手南游来楚国。
我曾研破青烟痕,露华半勺拖玄云。
文理细密温而淳,伯乐一顾空马君。 -
负笈初忘道阻长,求船翻为岁奔忙。
一尊故惜时重与,四海当知别未尝。
渭北江东无异辙,太虚明月本同光。
属公忽讳经为别,遣客仍知醉不忘。 -
有屋依山复面湖,幽栖试问有谁如。
门前更种千竿竹,堂上还堆万卷书。
每恨暮年方卜筑,岂知今日得安居。
鲤庭况有新桃李,莫惜时来长者车。 -
惟吾始生朝,汝祖五十八。
甫及贾谊少,祖易大夫箦。
怀绷至不天,能有几岁月。
不得著斑衣,惨惨意常缺。 -
才不时宜嬾治生,学专信已一官轻。
只今尚友须千载,独惜时无尚子平。 -
野色宽围四缭墙,一穿林径百忧忘。
浓花细草青春半,语燕游蜂白日长。
寄兴不知诗笔倦,惜时犹喜酒杯香。
席间数点残英坠,万片随风此滥觞。 -
尧夫非是爱吟诗,诗是尧夫重惜时。
争向伪时须便信,奈何真处却生疑。
既称有客告曾子,岂为无人毁仲尼。
父子君臣独未免,尧夫非是爱吟诗。 -
尧夫非是爱吟诗,诗是尧夫重惜时。
西晋浮夸时可叹,南梁崇尚事堪悲。
仲尼岂欲轻辞鲁,孟子何尝便去齐。
仪凤不来人老去,尧夫非是爱吟诗。 -
尧夫非是爱吟诗,诗是尧夫重惜时。
万里焦劳无所诉,九重深邃莫能知。
二年斯得诚为晚,七日言诛未是迟。
本固邦宁王道在,尧夫非是爱吟诗。 -
芹牙差差兰笋短,石渠冰销水色浅。
倡情冶思不可奈,好鸟问关花婉娩。
鲜衫翠裾者谁氏,行歌杨枝惜时晚。
临流有客抱危膝,苦调长谣问谁遣。 -
申申亭者名自谁,河东丈人身铭之。
方其作亭自休息,固欲申畅名其题。
虽然自奉颇幽乐,岂敢兼忽当世为。
若日所忧非所及,因以遯世无闷辞。 -
摇摇墙头花,艳艳争青娥。
朝见开尚少,暮看繁已多。
不惜花开繁,所惜时节过。
昨日枝上红,今日随流波。
物理固如此,去来知奈何。
达人但饮酒,壮士徒悲歌。 -
老大惜时节,少年轻别离。
我歌君当和,我酌君勿辞。
艳艳庭下菊,与君吟绕之。
撷其黄金蕊,泛此白玉◇。 -
相国东郊迓帝师,油幢交映碧参差。
都人共喜安舆到,正是余花可惜时。 -
渐老惜时节,斯游那可忘。
雪晴天浅碧,春动柳轻黄。
笑语宽衰疾,登临到夕阳。
未须催野渡,聊欲据胡床。